... γεωγραφικές ρυθμίσεις αδειοδοτήσεων (αποστάσεις – πληθυσμιακά κριτήρια) προκάλεσε περιττή υπερσυγκέντρωση σε κάποιες περιοχές και αντίστοιχη αποψίλωση σε άλλες. Στο μοναδικό μέρος του Δυτικού Κόσμου με απελευθερωμένες τιμές φαρμάκων (Η.Π.Α.), συναντούμε τα ακριβότερα φάρμακα και αντίστοιχα τη δαπανηρότερη κάλυψη του πληθυσμού σε φάρμακα.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν «καρπούς» της προσπάθειας για περισσότερο ανταγωνισμό σε έναν χώρο που αυτός δεν έχει καμία θέση. Ακριβώς όπως επιχειρείται από ορισμένα συμφέροντα να συμβεί και στα αποζημιούμενα φάρμακα με τη μείωση του ποσοστού κέρδους των φαρμακείων.
Δύο φορές συνέβη κάτι τέτοιο στο πρόσφατο παρελθόν, και τις δύο φορές αντί να δούμε μειώσεις τιμών εξαιτίας του βιώσαμε αντιθέτως εκτίναξη τιμών στα ύψη (νοσοκομειακά φάρμακα, Σεπτέμβριος 2010 – Απρίλιος 2012). Απλώς αυξήθηκε το μερίδιο στην πίττα της φαρμακευτικής δαπάνης που καρπώνονται οι εταιρείες, αλλά σε βάρος των φαρμακείων και με κίνδυνο για χιλιάδες θέσεις εργασίας που μισθώνονται από αυτό το συμπιεσμένο ποσοστό κέρδους.
Η εμπορευματοποίηση γενικώς των φαρμακείων οδηγεί σταδιακά σε αλλοτρίωση του χαρακτήρα τους και μετατροπή τους από απαραίτητο συμπλήρωμα του συστήματος υγείας σε περιττά καταστήματα χωρίς ταυτότητα, εξωθούμενα να εξαρτώνται ολοένα και περισσότερο από αγαθά που δεν έχουν σχέση με το επιστημονικό αντικείμενό τους.
Το να βάζεις, με λίγα λόγια, επιστήμονες να σφάζονται μεταξύ τους με κοινούς εμπορικούς όρους (ανταγωνισμός), δηλαδή μακριά από αυτό που έχουν σπουδάσει και χρειάζεται ο κόσμος, τελικά προκαλεί όχι μόνο προβλήματα στην εξυπηρέτηση του ίδιου του κόσμου αλλά και στο πόσο υπεύθυνοι και ποιοτικοί είναι οι ίδιοι οι επιστήμονες.
Ανταγωνισμός γενικώς σημαίνει μάχομαι χωρίς κανόνες με τους υπολοίπους κερδίζοντας σε βάρος τους. Όχι διακρίνομαι μαχόμενος, προσφέροντας έτσι ωφέλεια σε όλους, όπως ο συναγωνισμός. Στο συναγωνισμό ο πρώτος κερδίζει και μέσω αυτού ωφελούνται όλοι. Στον ανταγωνισμό ο νικητής τα παίρνει όλα και οι χαμένοι υποφέρουν εξαιτίας αυτού. Καμία σχέση το ένα με το άλλο.
Τέτοια στάση χαρακτήρα λοιπόν είναι διχαστική, αποσταθεροποιητική και σκοταδιστική. Και στο τέλος, όπως είναι φυσικό, ο ανταγωνισμός οδηγεί ακριβώς στην ίδια αποκρουστική κατάληξη με τον αντίποδά του. Την παντελή δηλαδή στέρηση ελευθερίας που έζησαν οι κοινωνίες του Δεύτερου Κόσμου του Κρατικού Καπιταλισμού (Σ.Σ.: του Υπαρκτού Σοσιαλισμού δηλαδή των χωρών επιρροής της πρώην Σοβιετικής Ένωσης).
Και σε μικρότερο βαθμό εδώ στη χώρα μας με την συνθλιπτική δεσποτεία των εγωπαθών και διεφθαρμένων συνδικάτων και του κομματικά ελεγχόμενου και αυτιστικού δυνάστη που λέγεται ελληνικός δημόσιος τομέας.
Διότι μπορεί οι αγορές και τα χαρακτηριστικά τους όπως οι απελευθερώσεις (απορρυθμίσεις) να είναι ανταγωνιστικά και δαρβινικά, όπως στα παραδομένα στη μοίρα θηρία της Φύσης, οι κοινωνίες όμως είναι ανθρώπινες. Λειτουργούν σωστά μέσω της συνεργασίας. Όχι του αλληλοσπαραγμού (ανταγωνισμός).
Ο ανταγωνισμός συνεπώς κάθε άλλο παρά αρετή είναι. Είναι πάθος και μάλιστα επικίνδυνο και αποκρουστικό. Ακριβώς όπως η απληστία, η οκνηρία, ο φθόνος, η μοχθηρία, η αναισθησία. Και σαν τέτοιο, αν και υπάρχει μέσα στον καθένα μας, ο σκοπός του ανθρώπου είναι να το ξεριζώσει από μέσα του και της Πολιτείας να το αποθαρρύνει και να το εκδιώκει, ώστε να δώσει το περιθώριο σε άλλα ανώτερα και ευγενέστερα χαρακτηριστικά της συνείδησης να αναδειχθούν.
Διότι σε τελική ανάλυση δεν υπάρχουν αγορές και αποκομμένα εγωπαθή άτομα. Υπάρχουν μόνο κοινωνίες και αμφίδρομα εξαρτώμενοι και αλληλοωφελούμενοι άνθρωποι.
* Ο κ. Γιάννης Δαγρές είναι Φαρμακοποιός, Αντιπρόεδρος Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής
Πηγή:www.capital.gr
